پس از اتفاقات تلخ اخیر در رابطه با ستایش و آتنا، این روزها بایدها و نبایدهای آموزش مسائل جنسی به کودکان مطرح است. به اذعان برخی افراد صحبت کردن در رابطه با مسائل جنسی جزو تابوهایی است که نباید در رابطه با آنها با کودکان هم‌صحبت شد.

از سوی دیگر برخی کارشناسان معتقدند با پیشرفت فناوری، کودکان می‌توانند در مدت زمان بسیار کوتاه به حجم وسیعی از اطلاعات دست یابند که بسیاری از این اطلاعات نادرست و نامطلوب است همچنین آموزش مسائل جنسی به کودکان توسط والدین در قالب برخی چارچوب‌ها می‌تواند آنها را در برابر آسیب‌های احتمالی مصون دارد.

در همین رابطه طاهره پژوهش - عضو هئیت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان به تسنیم گفت:‌ در دیدگاه سنتی باور این است که یک فرد باید پس از ازدواج این مسائل را فرابگیرد اما واقعیت این است که هم‌اکنون شرایط تغییر کرده و دانش‌آموزان از طریق اینترنت به حجم وسیعی از اطلاعات نادرست در رابطه با آموزه‌های جنسی دست پیدا می‌کنند.

وی افزود: برخی نیز تصور می‌کنند صحبت کردن در رابطه با مسائل جنسی باعث می‌شود که کودکان نسبت به آن کنجکاوتر شوند در حالیکه می‌توان متناسب با سن کودک، آموزش‌های مناسبی را به او ارائه کرد و در آموزش جنسی نیاز نیست برخی مسائل را به شکل زودرس برای کودک توضیح داد همچنین اگر اطلاعات لازم، دیر به کودک آموزش داده شود ممکن است او را در معرض آسیب‌هایی قرار دهد.

عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان عنوان کرد:‌ شیوه صحیح این است، افراد متولی آموزش این مسائل از جمله والدین و آموزش وپرورش بتوانند مطالبی را ارائه دهند که متناسب با سن کودک باشد و بحث مراقبت از خود و اجازه ندادن به هر فردی برای تعدی به کودک را شامل شود.

پژوهش ادامه داد:‌  والدین باید با برنامه‌ریزی صحیح، به تناسب سن اطلاعاتی در خصوص بلوغ و مسائل جنسی در اختیار فرزندان خود قرار دهند به عنوان مثال هنگام حمام کردن و شستن کودک باید از او اجازه بگیرند همچنین یک کودک پیش دبستانی باید بداند که چه کسی و تا چه حدی می تواند به بدن او دست بزند.

وی با تأکید بر اینکه این آموزش‌ها بهتر است از خانواده شروع شود و پس از آن در مدرسه تداوم یابد، گفت: در تحقیقی که دانشگاه شهید بهشتی انجام داد، پدر و مادرها در روز 20 دقیقه با یکدیگر صحبت می‌کنند در چنین شرایطی والدین تا چه اندازه برای صحبت کردن با فرزند خود زمان اختصاص می‌دهند، برخی والدین نیز در هر اتفاقی که برای کودک رخ می‌دهد، او را مقصر می‌دانند و این موضوع موجب می‌شود که کودک در هنگام بروز یک اتفاق از ترس مقصر خوانده شدن آن را با والدین در میان نگذارد.